Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dicimus aliquem hilare vivere; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quis istud possit, inquit, negare? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quare conare, quaeso. Qui est in parvis malis. Sed fac ista esse non inportuna; Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quid est enim aliud esse versutum?

Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille;

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Sint ista Graecorum;: Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
Bork: An haec ab eo non dicuntur?
Bork: Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Primum divisit ineleganter;: Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Quo modo?: Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Efficiens dici potest.: Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Quid censes in Latino fore? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ratio quidem vestra sic cogit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem?

Neque enim vocum suavitate videntur aut novitate quadam et
varietate cantandi revocare eos solitae, qui
praetervehebantur, sed quia multa se scire profitebantur, ut
homines ad earum saxa discendi cupiditate adhaerescerent.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea
principia, quae accepimus.